Vele wegen leiden naar Rome, maar dat geldt vliegend anno 2023 zeker ook voor de Noord-Amerikaanse bestemmingen. De Ierse flagcarrier Aer Lingus vliegt via haar hub Dublin met meerdere dagelijkse vluchten vanuit Schiphol naar Dublin en daarvandaan is er een dertiental bestemmingen in de VS (plus Toronto) die non stop worden aangevlogen. Daar zitten de grote hubs bij zoals JFK, Newark, La, SF, Toronto, Chicago maar ook kleinere bestemmingen zoals Hartford, Orlando, Boston en Seattle. De Europese vluchten worden uitgevoerd met een eco-only A320 of A320-neo, op de long haul wordt de widebodies A330-300 ingezet, of op de wat langere vluchten de A330-200, beide in een tweeklassen configuratie. Ook is er de ultramoderne single aisle A321-neo Long Range die sinds kort zowel Europees als trans-Atlantisch ingezet wordt.
Check in
Inchecken gaat uitermate snel. Hoewel ik niet Business Class kan vliegen op de Europese vlucht (*, er is wel de rij vooraan beschikbaar, zie onder), is er wel een aparte balie voor Business Class check in. De stoelen had ik van tevoren al vastgelegd (extra beenruimte naar Dublin, en rij twee vanaf Dublin). Ook Schiphol kent weer oude tijden en na tien minuten waren we ook door security. De dienstdoende lounge is de welbekende en vrij standaard Aspire Lounge, waar vele airlines gebruik van maken. Als het eenmaal tijd is om te boarden kan ik dit ook als eerste met priority doen. Het geheel gaat zoals je mag verwachten en de meevaller blijkt dat vlucht naar Dublin maar een uur en een kwartiertje is. Let wel: ondanks de Business Class vanaf Dublin, is de service op het korte stukje niet gratis. Even later sta ik echter al aan de gate in Dublin en daar begint ook de gamechanger wat mij betreft.
Veel keuze naar Noord-Amerika
En wat is dat?
Je gaat op Dublin al door de Amerikaanse douane. Jawel, de befaamde, soms best strenge, soms urenlange, Amerikaanse grenscontrole wordt al in Dublin uitgevoerd. En dat is inclusief ESTA-check en de korte ondervraging door een Amerikaanse douane-officier, uiteraard nadat we ook de Ierse douane onze documenten hebben laten zien. Het geheel kost me een vijftiental minuten! Dus even voor de goede orde de spoiler alvast: op Miami loop ik straks naar de kofferbelt en stap ik vijf minuten later in een taxi. Landen en doorgaan, het zal fantastisch blijken!
Op Dublin ga ik na deze controle naar de ruimte waar de vele trans-Atlantische passagiers wachten. Er is een ruime lounge met leuk uitzicht om het uurtje wachten prima door te komen. Er zijn cocktails, luxe koffies, hapjes en Ierland zou Ierland niet zijn… er is Guinness, van de tap. The Black stuff. Yesss.
De fijne lounge (na de US douane) op Dublin
En dan is het eindelijk zover: de Aer Lingus Business Class. Mijn stoel ligt bij het gangpad aan de rechterzijde. De ontvangst door de Ierse crew was meteen als aangenaam. Een kussentje lag klaar, een toilettasje met onder meer crème, slaapmasker en lippenbalsem, een tandenborstel en tandpasta, een pen en sokken.
De eerste indruk is altijd veelzeggend en die is meteen goed. Lekker ruim en comfortabel. Aan weerszijden vind ik een tafeltje, aan de linkerkant een opbergkast en daarnaast een uitklapbare dienbladtafel. Verder zie ik een flesjeshouder – met flesje water er al in – een leeslampje, de bediening van het entertainment, een USB-aansluiting, de stroelbediening, een merkloze over-ear headset en een zeer ruim scherm waar ik me later in zal verdiepen. En er is gratis wifi!
Maar wat er echt in overvloed is vind ik de leuke service van de Ierse crew. Het is niet afstandelijk, vriendelijk, staan open voor vragen en met een bepaalde Ierse ‘je-ne-sais-quoi’. Je voelt je welkom alsof je je favoriete Ierse pub in stapt. Speaking of which: kort nadat we zijn opgestegen komt de crew langs voor een eerste drankje en snack. Hendrickx gin, tonic, en een doosje Lancashire cheese en sping onion ‘drink biscuits’ en we zijn heerlijk vertrokken.
F&B
Sowieso blijkt de eet-en drinkvoorziening dik in orde. Er zijn twee rode en twee witte wijnen. Rood kent een Alma Cersius uit de Languedoc, een blend van Syrah, Merlot en Cabernet Sauvignon. Ik kies voor de mij onbekende Baco Noir, Pellham Estate uit Canada. Baco Noir is een hybride druif met aroma’s van rijpe bramen en pruimen en koffie, cederhout en rokerige tonen. Ik ben er zeer tevreden over. Bij wit staat er Jordan Unoaked Chardonnay uit Zuid-Afrika op kaart en een Pinot Blanc van Gustave Lorentz uit de Elzas.
Lekker eten
Bij de voorgerechten een salade van gerookte zalmvlokken of, mijn keuze, een rode ietwat pittige paprikasoep met yuzu en sjalotten. Ik had denk ik niet eerder zo’n lekkere soep aan boord.
Als hoofdgerecht is er een keuze uit ‘vijf uur gestoofd rundvlees’(etc) en voor de visliefhebber staat een salade van warme Katakuriko garnalen, gebakken champignons, knapperige groenten en lollo rosso sla met een pittige citroendressing op de kaart. Wie vegetarisch wil zag een zoete aardappelcurry, met gekarameliseerde ananas en geserveerd met jasmijnrijst. De dieet en allergische voorwaarden stonden keurig bij elk gerecht om vergissingen te voorkomen, keurig. Ik geniet van de malse runderstoof. En dessert? Ik pas voor de Triple Belgische chocolademousse koepel en kies zoals altijd voor een (lokaal Iers) kaasplankje. Lokaal is altijd leuk.
Languit
Ik lag al wat languit, maar het bed eenmaal volledig plat kon ik zelf met mijn lengte van 1m95 prima de benen strekken. Een paar uur voor vertrek word ik wakker en vraag en krijg ik rap een grote kop koffie. Er komt nog een tweede rond dat nu bestaat uit een keuze tussen een pulled bbq chicken brioche of een broodje halloumi kaas en zelfs nog drie zoete kleinigheden (cheesecake, choco-mousse en een brownie). Ik trakteer mezelf nog op de BBQ kip, maar laat de zoetigheden. We ‘glijden’ zachtjes naar Miami en al snel mag ik met voorrang het toestel uit. En om het nogmaals te herhalen. Op het meest vermoeide moment van de reis (naarmate het einde) hoef je nu dus niet meer langs het meest vermoeiende onderdeel. Koffer ophalen en weg. Het is echt heel erg fijn.
Conclusie
Wie de voor- en nadelen van een trans-Atlantische vlucht met Aer Lingus op een rijtje zet komt toch naar huis met een uitstekend rapport. Het is ergens jammer dat er short haul geen vaste business maar lowcost is maar gezien de korte duur is dat te overzien. Het netwerk is interessant. Een deel van de Amerikaanse bestemmingen kennen sowieso de noodzaak van een overstap, en dat kun je beter in Dublin doen dan in de hub van de VS, al is het maar omdat bij Aer Lingus je bagage gewoon in een keer doorgaat.
Drie zaken wil ik graag noemen als onderscheidend. De douaneformaliteiten op Ierse grond. Twee, nog niet eerder genoemd, dat Aer lingus als onderdeel van airlinegroep IAG zich heeft gecommitteerd heeft aan Co2 vrij vliegen in 2050 en tot slot de fijne crew. Zou het nog beter kunnen? Guinness aan boord! Maar dat schijnt niet te kunnen, Guinness heeft zijn zo eigen eisen. Nou ja, we moeten nog terug naar Dublin…
* Mits er beschikbaarheid is in de Aerspace class op de short haul vlucht word je daar als business class connecting passagier automatisch geplaatst. Aerspace wordt echter ook P2P verkocht en er zijn maar 4 stoelen (eerste rij) beschikbaar dus helaas geen garantie.
